DIKTARVEGEN

for nokre dagar sidan var me igjen innom ei døyping. eg har tidlegare vore inne på at desse døypingane vert heller like, har du vore i ti dåpar har du vore i alle. denne gongen var det heldigvis ein retteleg gladprest som stod for døypinga. at han triksa litt med ein fotball var ikkje så uventa, kvar og ein kan jo verta påverka av fotball-vm. meir gledeleg var det at han gjorde sitt for å redusera bosmengda i kyrkja. etter at han hadde skvetta litt vatn på dåpsungane, fann han fram ein klut som han brukte til å tørka vekk igjen vatnet. mange ville ha kasta denne kluten rett i boset, men ikkje denne karen: han heldt i staden kluten fram mot fadrane, som ikkje visste anna råd enn å ta imot.

deretter køyrde me langs den nye diktarvegen, eit framifrå prosjekt som vil heilt sikkert vil gjera at fleire vil lesa vossa-stubbane til per sivle. me brukte ti timar på den fyrste halvdelen av denne vegen, og såg ikkje snurten av eitt einaste dikt.