LIVET

livet kan by på mange harde slag. verst er det truleg for dei trugne arbeidskarane, som traust og trøysteslaust legg ned mange arbeidstimar i sur blest og kaldt ver og lei vind, dei som ikkje kvir seg for å ta i eit tak ekstra der det strengt teke ikkje trengst. rundt omkring i landet står det mange tause minnesmerke etter desse heiderskarane, som oftast var ute av stand til å skriva namnet sitt, og som heller ikkje greidde å lesa det dei ikkje hadde skrive.

i orkanen i dag gjekk eit slikt minnesmerke i bakken. mange av naboane tok ein pause då dei gjekk forbi på vegen, og bøyde nakken stilt medan dei i sitt indre tok farvel både med minnesmerket, og han som ein sommar i førre tusenår brukte to-tre ettermiddagar på å høvla av litt bork histen og pisten. alt som står att etter vedkomande no, i alle fall på vestlandet, er ein halvferdig spikka einhjørning (ein halvhjørning?) i eit gamalt sel langt til fjells. så akkurat no er det kanskje mest rettvist at alle reiser seg, kremtar ein par-tre gonger, og ropar tre gonger tre hurra for kukola.