BADING

ein gong i veka er eg på noko som av ein eller annan grunn vert kalla babysymjing. me som er med er ein fem-seks dritungar, to gutar i ti-årsalderen, ein del foreldre, og ei badevakt. badevakta er der truleg for å redda liv, men så langt er den einaste nær døden-opplevinga den gongen badevakta heldt på å kjeda seg i hel.

det heiter altså babysymjing, men symjing er det veldig lite av. det heile handlar om at far min eller mor mi held hovudet mitt over vatnet, samstundes som dei utfører ein av desse øvingane:
* dei lyfter meg opp og ned or vatnet. dersom det er mor mi som lyfter, vert øvinga akkompagnert av nokre rop eg trur skal verka oppkvikkande.
* dei plasserer meg på bassengkanten, og jublar som nokre spaserstokkar kvar gong eg kastar meg uti vatnet.
* dei tel til tre, før dei dukkar meg under vatnet. grunnen til dette er truleg at dei meiner eg bør trena meg opp i å drikka bassengvatn.
* dei kastar nokre plastleiker mot andre enden av bassenget, før dei ber meg dit, slik at eg kan plukka dei opp. denne øvinga slit eg med - dersom poenget var at eg skulle plukka opp plastleikene, kunne eg ikkje fått dei med ein gong?
* dei kikar bort på dei to tiåringane som bruker halve bassenget på ulike variantar av vasspolo, og bruker nokre ord eg ikkje er heilt sikker på korleis vert stava.

så det heile er eit slit, og det gjer ikkje akkurat situasjonen betre at vatnet held rundt førti grader. men det kunne likevel vore verre - nokre av dei andre ungane vert monterte inn i ein badering. der sit dei fastlimte gjennom heile økta, medan mor deira kranglar med andre mødrer med fastlimte ungar om kven som har dei mest velskapte og vellukka ungane. foreldra mine skjønar at i ei slik ordveksling har dei lite å stilla opp, slik at eg slepp til alt hell dette.